Vandaag verschijnt de vernieuwde Opzij. Het feministische maandblad verlegt z’n grenzen. Aan de ene kant vervangt Opzij de inhoudelijke focus van de collectieve beweging voor gelijke rechten voor de vrouw naar de individuele ontwikkeling van de werkende moeder. Aan de andere kant voegt het medium er een nieuwe dimensie aan toe: feminisme voor mannen.
De eerste keuze is een logische. Feminsime heeft de afgelopen decennia enorme meters gemaakt. Het was voor vrouwen in de jaren 70 doodnormaal om na hun trouwdag stopten met werken om zich beschikbaar te stellen voor het huishouden en het gezin. Vandaag de dag ligt er voor meisjes en jonge vrouwen niets meer in de weg om hun eigen carrière vorm te geven. Opzij – opgericht in 1972 – was hét medium dat stem gaf aan de emancipatie van vrouwen in Nederland. Het blad had een sterke intentie en een goede raison d’être.
Er zijn twee vragen die elk magazine zichzelf zou moeten stellen: waarom moet dit blad er zijn en zullen mensen het missen als het er niet is?
De vraag is of het ‘waarom’ van Opzij in z’n nieuwe vorm overeind blijft. Bladen voor werkende vrouwen zijn er zat. Net als netwerkgroepen, evenementen en fora. Ook is feminisme online een geregeld terugkerend fenomeen, waarin vooral Amerikaanse nieuwsmedia zich afvragen of Hillary, Beyoncé of wie dan ook zich wel als zodanig serieus neemt.
Marktonderzoek
Irene de Bel, hoofdredacteur denkt daar anders over. Ze legt uit: “Opzij moet er zijn in de nieuwe vorm omdat er geen enkel blad op de markt is dat dezelfde journalistieke diepgang biedt met vrouwelijke invalshoeken. We bieden stof tot nadenken en inspireren vrouwen van nu in al hun verschillende ambities. We hebben uitgebreid marktonderzoek gedaan waaruit kwam dat 65% van de respondenten geen enkel blad kon bedenken waar de nieuwe opzij enigszins op leek. Meer dan de helft van de respondenten gaf aan het nieuwe blad (zeer) waarschijnlijk te willen lezen/kopen. Dat bevestigt ons vermoeden dat er markt voor is en dat Opzij in de nieuwe formule een duidelijke onderscheidende formule heeft gevonden.”
Emancipatie voor mannen
Maar dan de Ophij: emancipatie voor mannen. Niet eenmalig, als een goede statement bij de herlancering van Opzij, maar een blijvende mannentitel over een vrouwenzaak. Dan blijft het bij mij even stil als ik de vraag stel: ‘waarom?’. Zal het ze iets kunnen schelen? Lezen ze niet liever over andere onderwerpen? En veel Nederlandse mannen zijn toch lieve afwassende, kokende, luier-verschonende en papadag-hebbende wezens? De Bel: “Emancipatie is geen vrouwenzaak meer maar ook voor mannen belangrijk. Zij kunnen evengoed last hebben van stereotyperingen en een onevenwichtige taakverdeling. In Ophij schrijven we over emancipatiezaken vanuit een mannelijk perspectief. Hoewel dat steeds meer mannen bezig houdt, schrijft nog niemand daar over. Voor Ophij hebben we geen marktonderzoek gedaan maar het blad speelt in op de trend dat steeds meer mannen zich uitspreken over emancipatiezaken.”
